موقع د. محمود صبيح

لقد وجدت تلك القصه فى خزائني القديمه اقدمها عسي ان ينفع بها الله عز وجل احد فلدي الكثير سارسله تباعا بعون الله

هاشم ابن عبد مناف
-1-
كان سيدنا إبراهيم عليه السلام، يعيش مع أهله بأرض فلسطين، فأمره الله سبحانه وتعالى، أن يأخذ زوجته هاجر وابنه إسماعيل، وأن يرحل بهما إلى أرض الحجاز، وأن يتركهما في مكان بالصحراء، مكان مكة الآن. وكان الله يريد أن يجعل من أولاد إسماعيل أمةً عظيمة. فأطاع سيدنا إبراهيم أمر الله، وأخذ زوجته وابنه إلى الحجاز، وتركهما في مكان لا زرع فيه ولا ماء، وعاد إلى فلسطين.

אדונינו "אבראהם" עליו השלום היה,חיי עם משפחתו בארץ פלסטין,ואללה נעלה ויתברך צווה אותו לקחת את אשתו "האגר"ובנו "שמואל",להגר אותם אל ארץ "אחג'אז" ויעזוב אותם במקום במדבר,שידוע לנו עכשיו בשם "מכה".אללה הצה להוציא אומה מבן ילדי שמואל,אדונינו אבראהם ציית לצווי אללה,ולקח את אשתו ובנו אל ארץ אלחג'אז, ועזב אותם במקום שאין בו זרעים או מים,וחזר לפלסטין.

وأحس إسماعيل عطشًا، وكان صغيرًا، فطلب من أمه أن يشرب، وكان الماء الذي معها قد نفد، فتركته في الصحراء، وجرت تبحث له عن ماء.

שמואל הרגיש בצמאון,וגם הוא היה צעיר, וביקש מהאמא שלו לשתות מים, המים שהיו אתה ניצלו ממנה, אחר כך היא עזבה אותו במדבר והצה לחפש על מים לו.

ولكنها لم تجد أي ماء، فعادت إلى مكان ابنها وهي حزنة مهمومة. فرأت أن الله سبحانه وتعالى، لم ينسها هي وابنها في ذلك المكان القفر، بل أخر ج له الماء من الأرض. وكان للماء صوت زمزمة. فسميت البئر ((زمزم)). فشرب منها إسماعيل، وشربت منها هاجر، وعاشا من ذلك الوقت إلى جوارها.

אבל היא לו מצאה שום טפת מים,וחזרה לבנה והיא היתה עצובה ומודאגה.היא ראתה כי אללה לו ישכח אותה וגם בנה במקום העזוב הזה. אחר כך אללה הוציא מים לו מגוף האדמה.המים היו למים קול הרעם לכך הבאר כונה בשם "זמזם" ושתה שמואל ממנו.מאז כך הם חיו ליד הבאר.

وبعد مدة، جاء سيدنا إبراهيم يزورهما؛ فأمر الله إبراهيم وإسماعيل أن يعيدا بناء الكعبة، وهي أول بيت بني للناس ليعبدوا الله فيه، وكانت قد تهدمت، فأخذا ينفذان أمر الله، ويدعوان: ربنا وابعث فيهم رسولاً منهم.
لم يأمر الله إبراهيم بترك هاجر وإسماعيل في الصحراء، إلا لحكمة كان يعلمها الله وحده، فقد وعد إبراهيم أنه سيكثر أولاد ابنه إسماعيل، وكان مقدرًا أن يخرج من ذريته رسولٌ عظيم لهداية الناس، هو سيدنا محمد بن عبد الله، رسول الله.

אחר פרק זמן,בא אדונינו אברהאם לבקר אצלם,ואללה צווה את אבראהם ושמואל להחזיר בניית (אלכעבה) שהוא היה הבית הראשון שנבנה לאנשים בשביל לעבוד אללה בו.והוא נהרס ....,והם החלו לבצע את צווי אללה,וקראו לאללה בשביל להוציא מתוכם נביא אליהם.אללה לא צווה את אבראהם לעזוב את האגר ושמואל במדבר,אלא,למען חכמה שיודע אותה רק אללה.אללה יעד אבראהם להרבה את ילדי שמואל,והיה מוחלט כי יוציא נביא עצום מצאצא שלו להנחה את האנשים ,הוא (מוחמד בן עבד-אללה),שליח אללה.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-2-
أخذت القوافل تمر ببئر زمزم، تشرب منها، وتستريح عندها، فتكونت هناك محطة للقوافل، أخذت تتسع على الأيام، حتى أصبحت مدينة تجارية عظيمة، تعرف بمكة.

השירות המשיכו לעבור בבאר זמזם, וישתו ממנו, וינוחו אצלו, שאחר כך הווה שם תחנה לשירות, התחנה הומשכה להרחיב ברבות הימים.עד שהוויתה עיר מסחרית עצומה,שידועה בשם מכה.

وكثر نسل إسماعيل وتفرقوا قبائل، وكانت قبيلة قريش أشهر هذه القبائل، وكان سيد قريش هو الذي يضيف من ماله ومال الأغنياء، الفقراء الذين يأتون من أنحاء جزيرة العرب لزيارة بيت الله، وكان هذا التكريم والإطعام يسمى الرفادة. وكان هو الذي يسقي الحجاج، ويسمى هذا السقاية، وكان هو الذي إذا قامت حرب بين قريش وقبيلة أخر، يقدم راية الحرب إلى القائد، ويسمى هذا اللواء. وكانت الرفادة والسقاية واللواء من علامات الشرف والسيادة، وكانت كلها في قريش، لأن قريشًا كانت أغنى قبيلة في العرب وأشرفها.

הורבה זרע שמואל ונחלק לכמה שירות,ראש "קוריש" הוא היה האדם שםוסיף מכספו ומכסף העשירים,לענים שיבואו מכל רחבי חצי אי הערבי לבקר בבית אללה,הכבוד וההאכלה היו ידועים בשם רפידה,והוא גם משקה את עולי הרגל, שירוע בשם ההשקיה,והוא הארם שיציג דגל המלחמה אל המפקד אם פרצה המלחמה בין קוריש לבין שירה אחרת.הרפידה, ההשקיה, והדגל נחשבו סמני הכבוד והשלטון וכלם נופלים תחת שלטון קוריש, כי קוריש היתה השירה העשירה והכבודה ביותר בן ערב.

وعلى مر السنين، ملئت بئر زمزم بالرمال، واختفت ولم يعد يعرف مكانها أحد؛ وعلى مر السنين، نسي العرب عبادة الله، وحملوا معهم من البلاد التي كانوا يزورونها، أصنامًا وضعوها في الكعبة، بيت الله الحرام، وأخذوا يعبدونها. وكثرت الأصنام في الكعبة، حتى صارت ثلاثمائة وستين صنمًا، فكان العرب يذهبون إليها في موسم الحج، يزرونها ويعظمونها، ويعبدون الأصنام فيها، دون أن يهتدوا إلى أن الكعبة إنما بنيت ليعبد فيها الله وحده.

ברבות השנים,באר זמזם נתמלא בחולות, ונעלם, ואף אדם יודע מקומו, וברבות השנים, הערביים שכחו את עבידת אללה,והביאו אתם אלילים מהערים שהיו מבקרים אותם ושמו אותם בכעבה, בית אללה הקדוש, ועבדו אותם. האלילים התרבו בכעבה, עד שהגיע מספרם לשלוש מאה וששים אלילים,הערבים התרגלו ללכת אליהם בעונה לעליה לרגל,לבקר בהם ולכבר אותם ולעבוד את האלילים בה, בלי למצוא כי הכעבה הוא ללא בית לדבר אחר חוץ מבית לעבידת אללה בלבדו.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-3-
جلس عبد مناف في داره، وفي وجهه الجميل قلق؛ وكان رائع الحسن، حتى كان يقال له القمر. كان إذا سمع حركة رفع رأسه ونظر، فزوجته تضع ما في بطنها، وهو يطمع أن يكون المولود ذكرًا، ليكون أخًا لبكره المطلب.

עבד מנאף ישב בביתו,והופיע על פניו היפים דאגה, והיה מרהיב היפי, היה אמור לו:אם שמע תנועת הרמת ראשו ו הביט, כשאשתו שמה מה בבטנה,והוא מקווה כי הילוד יהיה זכר ואח לאלמוטלב הבכיר.


كان الشاب عبد مناف، ابن قصي سيد قريش، وما كان رجل أو امرأة من قريش يتزوج إلا في دار قصي، وما كان الناس يتشاورون في أمر ينزل بهم إلا في داره، وما كان لواء الحرب يعقد إلا في داره. كان قصي يطعم الفقراء، ويضيف الحجاج ويسقيهم، فشب عبد مناف في بيت كريم، فتعلم الكرم؛ ونشأ بين قوم يكرهون ولادة البنات، ويدفنونهن حيات خشية العار، فهو يخشى أن تلد امرأته بنتًا، فظل ينتظر وهو يضطرب، حتى دخل عليه البشير وقال له: لقد وضعت امرأتك توءمين ذكرين.

הנער עבד מנאף היה, בין קוציי ראש קוריש,ואף איש או אשה מקוריש נישאו אלא בבית קוציי,והאנשים לא יתעצו בדבר מעניין אותם אלא בביתו,וגם דגל המלחמה לא יערך אלא בביתו. קוציי היה מאכיל הענים, ומאריח עולים לרגל,ומשקה אותם.עבד מנאף גדל בבית שנתמלא בנדיבות, שהשפיע על אותו והוא גם היה נדיב, הוא גדל בין עם שונא את ילידת הבנות, והם היו מקברים אותם חיות בגלל פחד הבושה, הוא היה חושש כי תלד לו אשתו בת, ונשאר מחכה ומודאג, עד שנכנס המבשר אליו ואמר:אשתך ילדה שנים תאומים זכרים.

ففرح عبد مناف، وطلب أن يراهما، فلما جيء بهما ونظر إليهما، رأى عجبًا: رأى أنهما متصلان، إصبع أحدهما متصلة بجبهة الآخر: فجاء بمن يفصل بينهما، فلما فصل الإصبع من الجبهة، سال من ذلك دم، وكان العرب يتشاءمون ويتفاءلون، فلما سال الدم قال قائل: تكون بينهما دماء.

ושמח עבד מנאף, וביקש לראות אותם, כשהובא בהם,הביט אליהם, וראה עגבות:ראה שהם רצופים,אצבע אחד מהם רצוף בצד האחר, והביא במי שיפריד אותם, וכשהפריד האצבע מצד הילוד האר, נזל דם, והערבים היו בפעם פסימיםטיים ובפעם אחרת אופטימיים,כשנזל דם אמר מישהו:יהיו בניהם שפיכות דמים.

وأطرق الواقفون، كأنما نطق القدر حكمه؛ سيتكون بين هذين الوليدين حروب. وقد صدّق الزمن هذا القول. كان أحدهما هاشمًا – وإن سماه أبو ه عمرًا، وكان الآخر عبد شمس الذي سينجب أمية، وستقوم بين بني هاشم وبني أمية حروب كثيرة، كانت في بطن الغيب في ذلك الزمان.

העומדים שתקו, כמו כי אמר הגורל משפטו, יהיו בין שנים הילודים דממים.והזמן תמך את האמירה הזאת.אחד הילדים הוא היה השאם ,האבא שלו כינה אותו עמר, והילד האחר הוא עבד שמש שילד אומיה, ותהינה בניהם מלחמות רבות שבזמן זו היו בגוף צפונות.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-4-

أصبح عبد مناف رجلاً عظيمًا في قومه، وأصبح إخوته رجالاً عظماء، إلا عبد الدار، كان ضعيفًا على الرغم من أنه أبر أبناء قصي. وأراد قصي أن يجعل من عبد الدار الضعيف، شريفًا مثل إخوته، فناداه وقال: أما والله لألحقنك بالقوم، وإن كانوا قد شُرِّفوا عليك. لا يدخل رجل منهم الكعبة، حتى تكون أنت تفتحها، ولا يعقد لقريش لواءٌ لحربهم، إلا أنت بيدك؛ ولا يشرب رجل بمكة إلا من سقايتك؛ ولا يأكل أحد من أهل الموسم طعامًا إلا من طعامك؛ ولا تقطع قريش أمورها، إلا في دارك.

עבד מנאף היה איש עצום בעמו,ואחיים שלו היו גם אישים עצומים, אלא עבד אלדאר, הוא היה חלוש למרות שהוא היה הבן המכבד ביור את קוציי בין אחיו.קוציי רצה למקם את עבד אלדאר החלוש, אציל כמו אחיו, וםרא לו ואמר:באללה אני אספח אותך בעם,אפילו אם הם אצילים עליך. אף אדם מהם יכנס הכעבה,אלא תהיה אתה שמיפתח אותו, ואף איש ישתה מכה, אלא מהשקיתך,ואף ודם מאנשי העונה יאכל אכל אלא מהאכל שלך,ולא יחליט קוציי באיזו עניין אלא בביתך.

ومات قصي، وأصبح لعبد الدار الحجابة، وهي الإذن بدخول الكعبة، واللواء، والرفادة، والسقاية.

ונפטר קוציי, ו נהיה לעבד אלדאר החדרן, והוא הרשות להכנס הכעבה,הדגל,הרפידה וההשקיה.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-5-
شب التوءمان عمرو وعبد شمس، وذاع أمرهما بين الناس. وفي ليلة اجتمعا بأخيهما المطلب، وتحادثوا في أمر أبناء عبد الدار، فوجدوا أن قصيًا قد ظلمهم لما أوصى لعبد الدار بالرفادة والسقاية واللواء والحجابة، بعد أن كانت الرفادة والسقاية في يد أبيهم. فأجمعوا على أن يأخذوا ما بأيدي بني عبد الدار، فهم أحق به منهم، لشرفهم عليهم، وفضلهم في قومهم. وطلبوا من بني عبد الدار تسليم ذلك لهم، فأبو ا. فعزم أبناء عبد مناف على أن يحاربوهم، حتى يأخذوا حقهم منهم؛ فأخرج بنو عبد مناف ومن انضم إليهم، جفنة مملوءة طيبًا، فوضعوها حول الكعبة، ثم غمس القوم أيديهم فيها، وأقسموا أن يحاربوا حتى يأخذوا الزعامة والسيادة.
התאומים עמר ועבד שמש גדלו, ונתפרסמו בין האנשים.באחד הלילות התאספו עם האח שלהם אלמוטלב,ושוחחו בענין עבד אלדאר, הם מצאו כי קוציי עשק אותם כשצווה על הרפידה, ההשקיה, הדגל והחדרן לעבד אלדאר אחרי שכלם היה תחת שלטון האבא שלהם. והם החליטו בפה אחד על לקיחת מה שבידי בני עבד אלדאר.המ רואים כי להם הזכות הראשונות עליהם, והם אצילים עליהם ולהם עדיפות בעמם,והם ביקשו מבני עבד אלדאר למסור כל כך להם,אבל הם סרבו.וני עבד מנאף התכוונו ללחם בהם , עד שיקחו זכותם מהם, והוציאו בני עבד מנאף ולמי שהצטרף אליהם, קערה נתמלאה בבשם,ושמו אותה בסבוב הכעבה, וכל האנשים השקיעו את ידיהם בה, והשביעו כי ילחמו בהם עד שיזכו במנהיגות והשלטון.

وأخرج بنو عبد الدار ومن كان معهم، جفنة من دم، فغمسوا أيديهم فيها، وتعاهدوا على أن يدافعوا عن الحجابة والسقاية والرفادة، واستعد الطرفان للقتال.

בני עבד אלדאר ומי שהיה אתם הוציאו , קערה נתלמאה בדם,והשקיעו את ידיהם בה, וכרתו חוזה להגין על ההשקיה והרפידה.ושנים הצצדים התכוננו ללחימה.

ثم رأوا أن يصطلحوا، فاصطلحوا على أن يأخذ بنو عبد مناف السقاية والرفادة، وأن يأخذ بنو عبد الدار: الحجابة، واللواء، ودار الندوة، وهي الدار التي كانوا يجتمعون فيها للتشاور فيما ينزل بهم من أمور. وتولى عمرو بن عبد مناف السقاية والرفادة، فقد كان رجلاً غنيًا، وسافر توءمه عبد شمس إلى الشام، فقد كان يحب الأسفار.

וראו כי הם יסכימו, והסכימו על בני עבד אלדאר יקחו: החדרן, הדגל ובית ועד, והוא הבית שהיו מתאספים בו להתיעץ בכל הענינום שמעניינום אותם. עמר בן מנאף התמנה ההשקיה ו הרפידה, הוא היה איש עשיר, וחאומו עבד שמש נסע אל סוריה, שהוא היה מאוהבי הנסיעה.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-6-
أصبح عمرو زعيمًا في قومه، وكان العرب يخرجون في الشتاء إلى الصحراء ودفئها، فرارًا من البرد، وبحثًا عن الماء والمراعي لأبلهم؛ ويخرجون في الصيف إلى البلاد المعتدلة، فرارًا من الحر. ولاحظ عمرو ذلك، فرأى أن ينظم ذلك الخروج، وأن يجعل منه رحلةً للتجارة، فسن لقريش رحلتين: رحلةً في الشتاء، تخرج فيها القوافل إلى اليمن وإلى الحبشة، حيث الدفء؛ ورحلةً في الصيف، تخرج فيها القوافل إلى الشام، حيث الهواء اللطيف، والماء الزلال.
עמר נהיה מנהיג בעמו, הערבים היו וצאים בחורף אל המדבר וחמימותו, לברוח מהקרירות, לחפש על מים ומרעים לגמליהם, והיו יוצאים בקיץ אל המדינות שאוירן ממוזגות, לברוח מהחם. עמר שם לב לכך, וראה כי יש לתאם את תנועת הירות אל תימן והחבשה, למען החם שם, ובמסע הקיץ השירות יוצאות רמדינות הלבנט, למען האויר הבהיר, והמים הזכים והמתוקים.

ولم يكن طريق القوافل في تلك الأيام آمنًا، وكانت التجارة عرضةً للسلب والنهب؛ فرأى عمرو أن يؤمن الطريق، فذهب إلى قيصر في الشام، واتفق معه على تأمين طريق القوافل؛ وأرسل أخاه المطلب إلى نجاشي الحبشة، وملوك حمير، ليتفق معهم على تأمين طريق التجارة. فازدهرت مكة في عهده، وأصبحت مركزًا تجاريًا له مكانته.

אבל דרך השירות בימים האלה לא היה מוגן יותר, והמסחר היה עומד מול סכנת השלילה והגזל, וראה עמר כי יש להבטיח את הדרך, ונסע אל קיסר במדינות הלבנט, והסכים אתו על הבטחת דרך המסחר. ומכה פרחה בזמנו, ונהיה מרכז מסחרי בעל חשיבות.




وأصابت قريشًا سنة جدب شديد، حتى أصبح الناس لا يجدون الطعام، فلجئوا إلى عمرو ، فكان يقدم لهم ما عنده حتى نفد. واشتد الجوع بالناس، فخرج عمرو إلى الشام، واشترى دقيقًا كثيرًا وكعكًا، وعاد إلى مكة، فقابله الناس بالبشر، وراح يقدم لهم الطعام، ويهشم الخبز (أي يكسره)، وذبح لهم إبلاً، ثم أمر الطهاة فطبخوا، فأشبع أهل مكة، ولم ينس القرشيون له صنيعه، ولا تهشيمه الطعام لهم، فسموه هاشمًا.

קוריש נפגע בשנת עקרות קשה, עד שהאנשים לא מצאו האכל, ונמלטו לעמר, והוא הגיש להם מה יש אצלו עד שניצל ממנו, הרעב התחזק באנשים, ונסע עמר אל ארצות הלבנט, וקנה קמח הרבה ועוגות, וחזר אל מכה, והאנשים הפגישו אותו בְּשׂוֹרָה טוֹבָה, והחל להגיש להם האכל ויתרסק הלחם, ויזבח להם גמלים, אחר כך צווה הטבחים לבשל ובישלו והשביע כל תושבי מכה, הקורשיים לא שכחו את חסדו, וגם התרסקות הלחם להם, לכך הם כונו אותו האשם.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-7-
أنجب عبد شمس ولدًا سماه أمية، وشب أمية فكان غنيًا، ورأى أمية حب الناس لهاشم، فأراد أن يصنع مثله، ليحبب الناس فيه، فراح ينفق الأموال، ويطعم الفقراء، ولكنه عجز عن أن يفعل مثل هاشم، فعيره الناس وقالوا له: أتتشبه بهاشم؟ ! أين أنت من هاشم؟

עבד שמש ילד זכר כינה אותו אומיה, אומיה גדל עשיר, ואומיה ראה אהבת האנשים להאשם, ורצה להיות דומה לו וגם ליזכה באהבת האנשים כמו אותו, והחל להוציא את הכספים, ויאכיל הענום, אבל קצרת ידו מנעה אותו מלעשות כמו האשם, והאנשוים גינו אותו ואמרו לו:אתה מנסה לדמות האשם?! איפה אתה מן האשם?

فسب أمية هاشم، وادعى أنه أفضل منه. ثم طلب من هاشم أن يذهبا معًا إلى من يحكم بينهما أيهما أفضل من الآخر، فكره هاشم ذلك لسنة ومركزه؛ ولكن أمية أصر على التحكيم؛ فلم يجد هاشم مفرًا من قبول التحدي فقلا على شرط أن يذبح الخاسر خمسين ناقةً للفقراء، وأن يخرج من مكة عشر سنين، فقبل ذلك أمية، وجعلا بينهما حكمًا.

וקילל אומיה את האשם, והוא טען כי הוא עדיף יותר ממנו, ואחר כך ביקש מן האשם ללכת אל מי ישפוט בניהם וולהגדיר מי עדיף יותר מן האחר, האשם שנא כך למען גילו ומעמדו, אבל אומיה התעקש בשפיטה, והאשם לא מצא מפלט מהסכמת התגרות אבל בתנאי שהאבדן יזבח חמישים גמלים, ולצאת מן מכה עשר שנים, והתקבל אומיה כך, ומיקמו שפיט בניהם.

وذهب هاشم ومعه أصحابه، وأمية ومعه أصحابه إلى الحكم، فلما رآهما قال: لقد سبق هاشم على أمية، فأخذ هاشم الإبل، فذبحها وأطعمها الناس، وخرج أمية إلى الشام ذليلاً. وكانت هذه أول عداوة وقعت بين هاشم وأمية، ولم يدر في ذهن أمية أن أبناءه الأمويين سيكون لهم في الشام ملك عظيم، بفضل الرسالة التي سيأتي بها سيدنا محمد بن عبد الله سليل بني هاشم.

האשם ועמו חבריו וגם אומיה ועמו חבריו הלכו אל השפיט, כשראה אותם השפיט אמר: האשם מקדים את אומיה, ואחז האשם הגמלים, וזבח אותם והאכיל אותם לאנשים, ואומיה יצא אל מדינות הלבנט נכנע, ו היא נחשבה להאיבה הראשונה שהתרחשה בין האשם לבין אומיה, ולא עלה על דעת אומיה כי בני האומויים יהיו להם בארצות הלבנט מלכות גדולה למען עדיפות השליחות שיבוא בא מר לנו מוחמד בן עבד אללה שלוף בני האשם.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره

-8-
خرج هاشم على رأس قافلة في رحلة الصيف، وكان يريد أن يتجر مع الشام، وأن يحمل بضائعها إلى اليمن والحبشة، يبيعها في أسواقها، وفيما هو في طريقه، مر بيثرب (المدينة)، فصادف سوقًا كانت تقام كل سنة، فنزل بها، وبدأ البيع والشراء، وإذا بامرأة جميلة واقفة على موضع يشرف على السوق، تأمر بما يشترى ويباع لها: فنظر إليها هاشم، فرأى امرأةً حازمة مع جمال، فسأل عنها، وهل هي متزوجة؟ فعلم أنها لا زوج لها، وقيل له إنها لشرفها في قومها لا تتزوج الرجال حتى يشرطوا لها أن أمرها بيدها، فإذا كرهت رجلا فارقته، فأطرق يفكر في الزواج منها، ثم ذهب يخطبها.

האשם יצא בראשות שירת הקיץ, והוא רצה לסחור עם מדינות הלבנט,ולהעביר את הסחורות אל תימן והחבשה, וימכור אותן בשוקים, כשהוא היה בדרכו, עבר בית'רב (אלמדינה), פגש במקרה את השוק שהיה מוקם כל שנה, וירד בו והחל המכירה והקנייה, ושם ראה אשה יפה עומדת בעמידת פקוח על השוק, ומשטלת במה שנמכר לה או מה שנקנה לה: האשם הביט אליה, וראה אשה נמרצה עם יפי, ושאל על אותה, אם היא נשויה או לא , וידע כי אין בעל לה, ונאמר לו למען אצילותה בעמה לא נשאה אישים אלא שיקבעו תנאי כי עניניה יהיו בידיה, ואם היא שנאה האיש תעזוב אותו, והחל לחשוב בנשיאת אותה , והלך לארס אותה.

عرفت سلمى بنت عمرو بن زيد، أن الذي يخطبها سيد في قومه، عظيم النسب، شريف الأصل، فقبلت أن تتزوجه، فصنع هاشم طعامًا، ودعا أصحابه الذين كانوا معه، وكانوا أربعين رجلاً من قريش، ودعا من أهل المدينة رجالاً، ودخل هاشم بسلمى، ومكث بالمدينة أيامًا، ثم غادرها وذهب إلى الشام وقد حملت سلمى.

שלמא בת עמר בן זייד ידעה, כי האיש שיארס אותה הוא אדון בעמו, ייחסו עצום, מזרע אציל, והוא התקבלה הנשיאה באותו, והזמין חבריו שהיו אתו, ומספרם היה ארבעים אישים מקוריש, והזמין איש אחד מתושבי אלמדינה, ובא האשם בשלמא, ושהה באלמדינה כמה ימים, אחר כך עזב אותה ונסע אל מדינות הלבנט, ואילו שלמא הרתה.

ووضعت سلمى ولدًا جميلاً، كان في رأسه شيبة، فسمي شيبة، وراح هاشم يتردد على المدينة كلما خرج في رحلة الصيف إلى الشام. وفي آخر رحلةٍ له اشتكى من ألم نزل به، وكان في غزة من أرض الشام، فدعا بعض أصحابه، ووصاهم أن يحملوا تركته إلى ابنه شيبة. ومات هاشم بغزة، وحمل أصحابه تركته إلى المدينة، ودفعوها إلى شيبة الصغير، الذي ما كان يدري ما يخبئه له القدر من شرف عظيم، من أنه يكون جد سيدنا محمد رسول الله.

שלמא ילדה ילוד יפה, והיה בראשו שערות שיבה, לכך הוא כונה בשם שיבה, ונשאר האשם לבקר לעתים תכופות, אלמדינה בכל פעם שיםע אל ארצות הלבנט, במסע האחרון התאונן מכאב בא עליו בזמן זו הוא היה בעזה ממדינות הלבנט, והזמין את חבריו, וצווה אותם כי יעבירו את רכשו אל בנו שיבה. האשם נפטר בעזה, והעבירו את עזבונו אל אלמדינה, ונתנו העזבון לשיבה הצעיר, שהוא לא היה יודיע מה הגורל יחביא לו מכבוד עצום, ויהיה בעתיד הסבה של אדונינו מוחמד שליח אללה.

_________________



أنا الذى سمتنى أمى حيدره

كليث غابات كريه المنظره

أوفيهم بالصاع كيل السندره